door Joke Clazing
"Vertel 'ns?" bedelde ze, terwijl ze zich behaaglijk naast hem op de bank nestelde.
"Wat wil je weten?" vroeg hij, maar aan zijn stem was te horen dat hij wel vermoedde wat ze bedoelde.
'Nou, hoe het kwam dat je contact met mij hebt gezocht."
Hij zuchtte en zweeg. Een soort zwijgen waarvan ze inmiddels wist dat het verlegenheid betekende.
"Geheim?" vroeg ze, met een speelse klank in haar stem.
"Nee, dat niet direct, maar een beetje gênant is het wel."
"Ik beloof je dat je niet onder de guillotine hoeft," grapte ze, hetgeen hen beiden aan het lachen maakte.
Toen nam hij haar hand in de zijne en begon.
"Eigenlijk fascineerde je me al vanaf de dag dat ik je blonde krullenhoofd voor me uit van de trap af zag dansen. Later had je me in de hal van de flat op een lieve glimlach getrakteerd. En weer een paar dagen daarna zat je op het stoepje buiten, verdiept in de een of andere brailletekst op je schoot. Op het moment dat ik er jou iets over wilde vragen, stopte er een taxi, liet je het pak in je tas glijden en weg was je."
"Je vond me hoop ik toch niet alleen interessant vanwege dat blind-zijn?" wierp ze ertussen.
"Nee natuurlijk niet. Hoewel... De manier waarop je er mee omgaat, zegt nogal wat over je aard. Denk ik tenminste. Maar goed. Die middag vond ik een velletje dat waarschijnlijk naast de oudpapierbak bij de postbussen was gevallen."
Hier aarzelde hij, maar ze kneep bemoedigend in zijn hand.
"Ik herkende het als braille en weet je, op dat moment vroeg ik me even af: Kan ik? Mag ik wel? Maar voordat mijn geweten me de baas zou worden was ik al boven, achter de computer, met het braille-alfabet op het scherm."
"Wow!" riep ze, "jij durfde!"
Weer zweeg hij even. Toen zei hij, licht defensief: "Als je me twee maanden geleden had gevraagd of ik ooit iets anders dan een foldertje uit het oud papier bekeek, zou ik nee geroepen hebben. Maar dat onbekende schrift intrigeerde me gewoon enorm."
Ze knikte.
"Toch twijfelde ik na het ontcijferen van de eerste regel wel even over mijn actie."
"Wat stond er dan?" vroeg ze, met een nauwelijks bedwongen lach in haar stem.
"Niemand houdt me tegen."
Ze schaterde nu voluit.
"O ja, dat was het boek dat ik mijn nichtje Hilly wilde voorlezen. Ze is namelijk dyslectisch. En toen? Wat dacht je? Het lijkt bijna geen toeval."
"Eerlijk gezegd schrok ik ervan. Stel dat het een brief van jou was, hoewel het me daar weer te klein voor leek. Dus dacht ik, oké dan, dit zal ik ter harte nemen."
Hier grijnsde hij.
"Toen er ‘Evert Hartman’ onder stond, luchtte me dat ontzettend op.
Waarschijnlijk dus niet echt iets persoonlijks."
"Ik herinner het me nog," zei ze, "bestellen voor 1 maart’, had ik erbij geschreven en dat heb ik gedaan."
Om de spanning te breken stelde ze voor nog iets te drinken te halen.
Hij hoorde haar in de keuken rommelen, terwijl hij aan die middag terugdacht. Het briefje had hem dus helaas niet eens een smoes bezorgd om bij haar aan te bellen.
Een bezoekje aan de bieb had echter uitkomst gebracht. Er stond een workshop brailleschrijven aangekondigd, waarvoor hij zich onmiddellijk had opgegeven. En of het lot hem al niet gunstig genoeg gezind was, bleek zij ook nog eens een van de mensen achter de tafel.
Dit vertelde hij haar, toen ze hem zijn ice-tea overhandigde, om meteen weer naast hem te komen zitten.
"Dus jij was ook daar!" riep ze bijna verontwaardigd uit, "en je hebt niks tegen me gezegd!" Maar de klank in haar stem maakte haar woorden zacht.
"Tijdens jullie voorstelrondje, hoorde ik pas dat je Rafke heette. Rafke, een even bijzondere naam, als de indruk die ik al van je had."
"Ach, altijd nog beter dan Rafaëla," antwoordde ze wat mopperig, "want zo heet ik eigenlijk."
"Was dat niet een engel?"
"Ja," glimlachte ze, "en het past ook niet bij Van Tijn. Daarbij ben ik bepaald niet zo engelachtig."
Voorzichtig nam hij het glas uit haar hand om haar daarna tegen zich aan te trekken voor een zoen.
"Voor mij wel," bromde hij in haar haren. En nog eens: "Voor mij wel."
Toen maakte ze zich van hem los en keek opzij.
"Durfde je niet bij mij in het groepje te komen, om bal en bel en bak te schrijven?"
"Nee," bekende hij stil. "Ik ben een watje, snap je?"
"En dáár heb je dus braille geleerd en die reglette gekocht?" negeerde ze zijn laatste opmerking, die eigenlijk zo van moed getuigde.
Het kraaien van een haan kondigde echter aan dat iemand haar opbelde. Met een "sorry" greep ze haar mobiel van tafel en liep bij hem vandaan.
Hij stond op en keek naar buiten; het schemerde al tussen de bomen.
Ja, dacht hij, en toen was het begonnen. Hij had 's avonds een briefje in haar postbus gedaan, met daarop de woorden: ‘Ik wil je zien. Rob van nr. 50."
Zijn verbazing over haar antwoord was groot. ‘Grapje’ had ze in braille teruggeschreven.
‘Echt niet’, had hij onmiddellijk weer geprikt, blij dat ze geen last leek te hebben van korte boodschappen.
En de volgende avond lag er een briefje met: ‘Wanneer dan en waar?’ in zijn bus. Hij moest weer glimlachen als hij er aan terugdacht.
‘Zondagmiddag om twee uur in de tuin van de flat’, had hem heel wat meer tijd gekost.
Toen hij kwam, was ze er al, in haar spijkerbroek met roze trui en dito gympen. Ze zat op het muurtje van de plantenbak, onder de geurende sering en leek even verlegen als hij. Ze waren echter tegelijk begonnen te praten, om daarna meteen in de lach te schieten, waardoor het moment voorbij was gegaan. Op dit punt bracht een vreemd geluid hem weer terug in de kamer. Nu zag hij ook op het bureau het apparaat staan, dat hij van de film tijdens de workshop herkende. Met vlugge vingers rammelde ze iets op zo'n zelfde briefje, als er laatst bij het oud papier had gelegen.
"Dat ging net zo snel als typen," merkte hij op toen ze weer bij hem terugkwam.
"Gelukkig wel. Een reglette is onmisbaar voor aantekeningen en telefoonnummers."
"En voor onze briefwisseling," vulde hij aan. "Ik zou niet geweten hebben hoe ik je zonder dat ding had kunnen schrijven. Zoiets moet iemand jou toch niet hoeven voorlezen?"
"Dat ben ik anders wel gewend," mompelde ze. "Daarom ben ik ook zo trots op je, dat jij de moeite nam om braille te leren. Maar eh, hoe vond jij die eerste middag eigenlijk?"
"Dat weet je best," antwoordde hij innig. "Wel leuk dat je me vroeg of ik met je op de tandem wilde rijden. Je fietst er hopelijk niet met elke gek op?"
Toch had hij zich nogal vereerd gevoeld; ze had hem tenslotte zomaar vertrouwd. Maar voordat ze vertrokken hadden ze elkaar, zittend op dat randje, over hun werk en studie verteld. Er waren boeken ter sprake gekomen, evenals muziek. Haar verwondering over zijn belangstelling voor haar, sprak ze echter niet hardop uit.
Na die geslaagde middag waren er meerdere ontmoetingen gevolgd. Zij wilde graag 'ns voor hem koken. En hij ontdekte dat zij als het ware film kon kijken, als hij beschreef wat zij miste. Gisteren besloten ze een avondwandeling te maken, waarbij ze alle afstand uit het oog hadden verloren. Bij de vijver in het park waren ze blijven staan, hand in hand, om de stilte op zich in te laten werken. Toen begonnen ze te zoenen en te zoenen, tot ze geen adem meer over hadden.
"En zijn we nou?..." fluisterde ze na verloop van tijd.
"Als jij ook wilt," antwoordde hij even zacht.
Nu zaten ze dan samen op haar bank, het tot-nu-toe te bespreken, erom te lachen en er van te genieten.
"Ik houd wel van watjes," zei ze toch opeens. "Die het echt zijn, noemen zich meestal niet zo, en die het zeggen, zijn vaak gevoelig en laten hun twijfels zien. Wie kan dáár nou iets tegen hebben."
"Hele volksstammen. Ook een behoorlijk aantal meiden van onze leeftijd. Het is niet stoer, weet je?"
"Dat was jouw briefje anders wel." Daarna, onzeker: "zullen we nog schrijven?"
"Natuurlijk, ik moet toch oefenen. Voordat je het weet is het Sinterklaas."
Daar werd ze stil van. Stil en verwonderd.
Hij nam haar hand en legde die op zijn knie met de palm naar boven. Voorzichtig streek hij over haar vingertoppen. Ze giechelde, want het kriebelde een beetje.
"Dat je dáármee nou kunt lezen enne, de hele wereld verkenne."
"Ja, grappig hè? En met m'n oren en m'n voeten, en niet te vergeten door de ogen van mijn vrienden."
Hij lachte toen ze met haar wang langs zijn schouder wreef.
"Ik vind het een uitdaging je veel te laten zien."
"En ik," zuchtte ze, "ik zal je van alles laten voelen."
1 april, 2009.
***
terug naar de beginpagina van podium
terug naar de beginpagina van de website